“ဘယ္သူ မျပဳ မိမိမႈ” ဆိုတဲ့ ဆုိရုိးစကားကုိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံယုံၾကည္ ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကုိယ္က စိတ္ေကာင္း ႏွလုံးေကာင္းထားပါလွ်က္ ဘဝအခက္ အခဲေတြနဲ႔
ေတြရတဲ့အခါ.. “ကံ” ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရကုိ သံယဝင္လာတတ္ပါတယ္။
သဘာဝေဘးအႏၲရယ္မ်ားျဖစ္တဲ့.. ဆူနားမိတုိ႔၊ နာဂစ္တုိ႔ျဖစ္တုန္းက လူေတြ၊ တိရစၧာန္ေတြ ရုတ္တရက္ ဆုိသလုိ ေသေၾကပ်က္စီးရပါတယ္။ အေမရိကမွာဆုိလဲ 9/11 ေဝါထရိတ္စင္တာ ေလယာဥ္နဲ႔ တုိက္ခ်တုန္းက လူေသး ရုတ္တရက္ အစုလုိက္ အျပဳံလုိက္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆုံးခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဒကာ တစ္ေယာက္က ေမးပါတယ္။" ဆူနားမီ၊ နာဂစ္ ၊ 9/11 တုိ႕မွာ အစုလုိက္ အျပဳလုိက္ ေသၾကတာဟာ သူတုိ႔ရဲ႕အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္လား" တဲ့။
ဒါအျပင္..ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြထဲမွာလဲ မရွင္းလင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါ..။
ဥပမာ.. ေမးေလ့ေမ့ထရွိတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့.. ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြ ကုသုိလ္ေတြလုပ္ၾကတယ္။ ဘာလုိ႔ မခ်မ္းသာၾကတာလဲ? ေနာက္ ေမးခြန္းတစ္ခုက .. ျမန္မာျပည္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ တုိင္းျပည္ျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္ခံေနရၿပီး စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြမွာ ေနာက္က် က်န္ခဲ့ရတာလဲစတဲ့ ေမးခြန္ေတြပါ။
ေျဖမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ဘာသာေရး ရႈေဒါင့္ကပဲ ၾကည့္ရေအာင္ပါ..။
အကုသိုလ္ကံဆုိတာ.. ကုိယ္တုိင္မျပဳလုပ္ခဲ့ဘူးေပမဲ့.. အကုသုိလ္ကံ ရွိသူမ်ားနဲ႔ အတူေနထုိင္ရတယ္ ဆုိရင္ အကုသုိလ္လႈိင္ဂယက္ အဖ်ားခတ္ ခံရတတ္ပါတယ္။
ျမန္မာမွာ စကားပုံတစ္ခုရွိပါတယ္ " ၾကက္သြန္းလဲ ငရုပ္သီးနဲ႔ ေပါင္းမွ အေထာင္းခံရတယ္" တဲ့။
အကုသုိလ္လႈိင္းဂယက္ ရုိက္ခတ္တတ္ပုံကုိ ဇာတ္ေတာ္လာ သာဓကမ်ားျဖင့္ ေလ့လာၾကည္ရေအာင္ပါ။
ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က သူေဌးတစ္ေယာက္ဟာ သီလ၊သမာဓိရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္းပါ ပင္ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ ကုိးကြယ္ထားပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းမွာ အေဝးက ရဟႏၲာ
အာဂႏၲဳတစ္ပါးၾကြလာၿပီး သီတင္းသုံးပါတယ္။ ေက်ာင္းဒကာကလည္း ဧည့္သည္ရဟန္းကုိလည္း ၾကည္ညဳိေလးစားလုိ႔ မနက္ဖန္ အိမ္ကုိ ဆြမ္းစားၾကြပါဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။
ေက်ာင္ထုိင္းဘုန္းႀကီးက ကုိယ့္ေက်ာင္းဒကာ.. ရဟႏၲာမေထရ္ျမတ္ကုိ ၾကည္ညဳိသြားမွာကုိ မလုိလားလုိ႔ (ကုလမစၧရီယ) ေနာက္တစ္ေန႔နံက္ ေက်ာင္းဒကာအိမ္ ဆြမ္းၾကြခါနီး အာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ မႏုိးေအာင္ ေခါင္းေလာင္းကုိ လက္ျဖားျဖင့္ ေခါက္ကာ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းစာၾကြသြားပါတယ္။
အိမ္ေရာက္လုိ႔ ဒကာက အားဂႏၲဳဘုန္းႀကီးကုိေမးတဲ့အခါ “ ဒကာရဲ့ ဘုန္းႀကီးက သိပ္အအိပ္ႀကီးတယ္ ေခါင္းေလာင္း ထုိးတာေတာင္ မႏုိးလုိ႔ ထားခဲ့တယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ဤစကားဟာ .. မစၧရိယ အကုသိုလ္စိတ္.. မနာလုိ၊ ဝန္တုိမႈပါေသာ စကားပါ။
ေက်ာင္းဒကာက ဒါကုိသေဘာေပါက္လုိ္႔ ေက်ာင္းျပန္အၾကြမွာ အာဂႏၲဳဘုန္းႀကီး ဘုန္းေပးရေအာင္ ဆုိၿပီး သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းထည့္လွဴလုိက္ပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မနာလုိ ဝန္တုိတတ္ေသာ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးမွာ သေဘာမက်၍ “ သည္လုိ ဆြမ္းေကာင္းစာရလွ်င္ ငါ့ေက်ာင္းမွ ျပန္ေတာ့မွာ မဟုတ္”လို႔ဆုိကာ လမ္းမွာပဲ ဆြမ္းကုိ သြန္ပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေစာေစာပို္င္းက မနာလုိ၊ဝန္တုိတာ စိတ္ထဲမွာပါ ၊ ခုေတာ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ အာဂႏၲဳရဟန္း ဘုဥ္းေပးမွာကုိ မနာလုိလုိ႔ သြန္ျပစ္တာဟာ အျပစ္ႀကီးတစ္ခုပါ..။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ အကုသုိလ္ကံတစ္ခုကုိက်ဴး လြန္လုိက္ျခင္းပါ။
အာဂႏၲဳရဟန္းကလည္း ေစာေစာပုိင္ကတည္းက ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး စိတ္ထားကုိ သိလုိ႔ သူ ေက်ာင္းမျပန္ မေရာက္ခင္ကပင္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ လုိရာခရီးကုိ ျပန္ၾကြသြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အာဂႏၲုရဟန္း ရွာမေတြ႕ေတာ့မွ ေနာင္တပူပန္ စိတ္ေသာကျဖင့္ ကုိယ္ခႏၶာပါ ေျခာက္ခန္းလွ်က္ မၾကာခင္မွာပဲ စုေတၿပီး ငရဲ့သုိ႔က်ေရာက္ရပါတယ္။
မနာလုိ၊ဝန္တုိမိတဲ့ အကုသိုလ္ကံေစတနာေၾကာင့္ ငရဲမွ တဖန္ ဘီလူးဘဝ -၅၀၀၊ ေခြးဘဝ- ၅၀၀၊ ျဖစ္ရၿပီး ထုိဘီလူးဘဝ၊ ေခြးဘဝတုိ႔မွာလည္း အစားအစာ ဝဝၿဖုိးၿဖုိး မစားရရွာပါဘူး။ အဲဒီလုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဘဝသံသရာ က်င္လည္ ၿပီးေနာက္မွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္မွာ အိမ္ေျခ တစ္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့ တံငါရြာ တစ္ရြာမွာ တံငါသည္မ ဝမ္း၌ ပဋိသေႏၶတည္ပါတယ္။ ထိုသူ ပဋိသေႏၶတည္ကတည္းကစလုိ႔ တံငါသည္ တစ္ရြာလုံး ငါးအရနည္းရုံမွ်မက မင္းဆုိဒဏ္ ၇-ႀကိမ္၊ မီးေလာင္ျခင္း ၇-ႀကီမ္ ခံရရွာပါတယ္။
တံရြာတစ္လုံး အရင္က မျဖစ္ဘူး ခုမွ တမူထူးျခားျဖစ္လုိ႔ စဥ္းစာဆင္ခ်င္တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြက “ ငါတုိ႔ရြာမွာ ကံဆုိးတဲ့ သူရွိလိမ့္မယ္တစ္ဝက္စီ ခြဲၾကစုိ႕႐ဲ့”လုိ႔ ေျပာ၍ တစ္ဝက္စီ ခြဲလုိက္ရာ၊ အဲဒီကေလး ကုိယ္ဝန္ပါေသာ ရြာဘက္ျခမ္းမွာ ေရွးကအတိုင္းပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မရ ဆင္းရဲၾကလုိ႔ ထပ္မံ တစ္ပုိင္း၊ တစ္ပုိင္းခြဲလုိက္ရာ ေနာ္ဆုံးေတာ့ အဲဒီကေလး ကုိယ္ဝန္ေဆာင္တဲ့ တံငါအိမ္ တအိမ္ပဲ သီျခား က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ႔နဲ႔ မိခင္က
ကေလးကုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေမြးဖြားၿပီး သြားႏုိင္၊လာႏုိင္ အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခါ ကေလးရဲ့ လက္ထဲမွာ ေတာင္းစားဖုိ႔ ခြက္ကေလးထဲ့ထားခဲ့ၿပီး မိဘေတြက ထြက္ေျပးသြားရပါတယ္။
ထုိကေလးမွာ မိခင္ေပးေသာ ခြက္ကေလးနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းစာေသာက္ရၿပီး ၇-ႏွစ္အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ေတြၿပီး ရွင္ျပဳေပးလုိ႔ တရားေတာ္မ်ား က်င့္ၾကံပြား မ်ားကာ ေလာသကိတႆရဟႏၲာျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းဘဝမွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဆြမ္းကုိ ဝဝလင္းလင္း မစား ရရွာပါဘူး။ ေရွးရဟန္းဘဝတုန္းက သီလရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့လုိ႔ ရဟႏၲာမေထရ္ေတာ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ထုိရဟန္း ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ဆြမ္းအတူၾကြရာ ရွင္သာရိပုတၱရာမွာပင္ ဆြမ္းမရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထုိ႔ဟန္းကုိ ျပန္လြႊတ္ကာ ရွင္သာရိပုတၱရာ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းၾကြရပါတယ္။
ရွင္သာရိပုတၱရာလည္း အိမ္တအိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပၿပီး ထုိရဟန္း အတြက္ အိမ္ကလူမ်ားကုိ ဆြမ္းပုိ႕ခုိင္းပါတယ္။ ထုိရဟန္းရဲ႕ အကုသို္လ္ကံေၾကာင့္ ဆြမ္းပုိ႔သူမ်ားလည္ သတိေမ့ၿပီး လမ္းမွာပဲ သူတုိ႔စားလုိက္ၾကသတဲ့။
ရွင္သာရိပုတၱရာ ထုိရဟန္း ဆြမ္းမစားရေသးေၾကာင္း သိလုိ႔ ေကာသလမင္းႀကီးထံ စတုမဓူ အလွဴခံၿပီး ကိုယ္တုိင္ ေၾကြးမွ ထုိရဟႏၲာ စတုမဓူ ဘုဥ္းေပးကာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူရပါတယ္။
ဤရဟန္းရဲ့ ဘဝဇာတ္လမ္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပဋိသေႏၶရွိကတည္းက တစ္ရြာလုံး ဒုကၡေရာက္ရပုံ ၊ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ရွင္သာရိပုတၱာပင္ ထုိရဟန္းႏွင့္ အတူဆြမ္းခံၾကြသျဖင့္ ဆြမ္းမရျခင္းတုိ႔ဟာ ထုိရဟန္းေလးရဲ့ အကုိသုိလ္လႈိင္းဂယက္ ရိုက္ခံျခင္းခံရျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
ထုိ႕အတူပါပဲ.. အထက္က ေမးခဲတဲ့ ဆူနာမီးဒဏ္၊ နာဂစ္ဒဏ္ ၊ မင္းဆုိ ၊မင္းဒဏ္ 9/ 11 ဒဏ္ ခံရသူမ်ား အားလုံးဟာ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ အကုသုိလ္ကံရွိခ်င္မွ ရွိမယ္ သုိ႔ေသာ္ အကုသုိလ္ကံႀကီးမားသူမ်ားနဲ႔ အတူတြဲဖက္ ေနလုိ႔ ဒဏ္ခံရျခင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိိမိ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္၍ အခ်ဳိ႕လူယုတ္မာမ်ားကုိ မပစ္ပယ္ေကာင္းေသာ္လည္း ကုိယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ တက္ႏုိင္သမွ် ေဝးသမွ် ေဝးေအာင္ ေရွာင္မွသာ ဘဝဆက္တုိင္း၌ ထုိသူႏွွင့္ ကင္းျပတ္၍ လြတ္လပ္ေသာ သူေတာ္စဥ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။
က်မ္းညႊန္း - ကုိယ္က်င့္ အဘိဓမၼာ
0 comments: