“ေတာင္းပန္ၾကသူမ်ား”

တစ္ေန႔သ၌ ဒကာကိုထူး၏ ေမးခြန္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေတာင္းပန္ၾကသူမ်ား အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေလသည္။

ကိုထူး။ ။ အရွင္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႔ ဂုဏ္ရွိ-ဂုဏ္မဲ့ သိႏိုင္ ျမင္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္။ အရိယာေတြေတာင္မွ ကိုယ့္ထက္ျမင့္သူေတြကို သိႏိုင္ဖို႔အေရး မလြယ္ပါဘူး။

ကိုထူး။ ။ တင္ပါ့။ အဲဒီလို မသိႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ မျပစ္မွားထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ျပစ္မွားမိတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္ဘုရား။ အဲသလို ျပစ္မွားမိခဲ့လို႔ရွိရင္ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးေတြကေန ဆုတ္ယုတ္တတ္တယ္ လို႔လည္း ၾကားဖူးပါတယ္ဘုရား။ ခုဇၨဳတၱရာဝတၳဳကိုၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွာ ရဟႏၲာေထရီမတစ္ဦးကို တန္ဆာပျခဳပ္ေတာင္းကို ယူေပးဖို႔ ေစခိုင္းခဲ့မိတဲ့အတြက္ ကြၽန္မဘဝ အႀကိမ္ငါးရာ ျဖစ္ခဲ့ရပံု၊ အတိတ္ဘဝတစ္ခုမွာလည္း ခါးကုန္းေနတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါးကို ေျပာင္ေလွာင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ခါးကုန္းသူမ ျဖစ္လာခဲ့ရပံုတို႔ကို ေထာက္ဆရင္ အေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွ ပါတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ အင္း ဟုတ္တယ္ ကိုထူး။ မသိမႈရဲ႕ အျပစ္ဟာ တယ္ဆိုးသကိုးဗ်။ ခုဇၨဳတၱရာရဲ႕ အတိတ္ဝတၳဳကိုၾကည့္ရင္ ရဟႏၱာေထရီမကို သူခိုင္းလိုက္တာက အမွတ္တမဲ့ ခိုင္းလိုက္မိတဲ့ သေဘာလို႔ပဲ သံုးသပ္မိတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီဘဝတုန္းက သူက သူေဌးသမီး။ ဥစၥာမာန္၊ မ်ိဳးရိုးမာန္ ႀကီးပံုရတယ္။ ရဟႏၱာေထရီမ ေတြးပံုကေလးကို ေထာက္ဆၿပီး သိနိုင္တယ္။ ေထရီမေတြးတာ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ “သူေျပာသလို ယူမေပးလိုက္ျပန္ရင္ ငါ့အေပၚ အမ်က္ထြက္ၿပီး ငရဲမွာ ျဖစ္ရရွာေတာ့မယ္၊ ယူေပးလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း သူတစ္ပါးေတြဆီမွာ ကၽြန္သြားျဖစ္ရရွာေတာ့မယ္၊ ငရဲမွာ ျဖစ္ရတာနဲ႔စာရင္ ကၽြန္ျဖစ္တာက ခံသာေသးတယ္” ေတြးၿပီး ယူေပးလိုက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ကိုထူး။ ။ အမွတ္တမဲ့ ခိုင္းမိတာကေလးနဲ႔ ဘဝငါးရာႀကီးမ်ားေတာင္ ကၽြန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ မမ်ားလြန္းဘူးလားဘုရား။ ဆယ္ဘဝေလာက္ဆို ထားပါဦးေတာ့။

အရွင္။ ။ အမယ္.. ကိုထူးက ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးကို ေစာဒက တက္ခ်င္ေနတာကိုးဗ်။ ငရဲမွာ တစ္ဘဝခံရတာနဲ႔ စာရင္ လူ႔ဘဝနဲ႔ ဘဝငါးရာ ကၽြန္ျဖစ္ရတာက အခံသာႀကီးပါဗ်။ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးကို ေစာဒကတက္ရင္လည္း ေမာရံုပဲရွိမယ္။ လက္မခံရင္လည္း လြဲရံုပဲရွိမယ္။ ကမၼနိယာမကေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းက်က္ ေအာက္ထက္မေရြး ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ကံနဲ႔ တူမွ်တဲ့ အက်ိဳးကို သူ႔နိယာမအတိုင္း ေပးၿမဲ ဓမၼတာပါပဲ ကိုထူးရဲ႕။

ကိုထူး။ ။ ေစာဒကတက္တာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး ဘုရား။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေမးမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္မဲ့ ခိုင္းမိရံုကေလးနဲ႔ ဘဝငါးရာေတာင္ ကၽြန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ား မ်ားေနသလားလို႔ ေတြးေနမိဆဲပါပဲဘုရား။

အရွင္။ ။ ဒီေနရာမွာ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ကိုထူးရဲ႕။ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးကို စဥ္းစားတဲ့အခါ မွန္ၾကည့္တဲ့ ဥပမာေလးနဲ႔ စဥ္းစားတာေကာင္းတယ္။ မွန္ၾကည့္တဲ့အခါမယ္.. (၁) ၾကည့္မွန္လိုမယ္ (၂) ၾကည့္တဲ့သူလိုမယ္ (၃) အလင္းေရာင္ လိုမယ္။ အဲဒီ သံုးမ်ိဳးစလံုးရဲ႕ အေနအထား ကြာျခားခ်က္ေတြကိုလိုက္ၿပီး ပံုရိပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ျမင္ရႏိုင္- မျမင္ရႏိုင္ အမ်ားႀကီး ကြာသြားႏိုင္တယ္။

ကိုထူး။ ။ တင္ပါ့။ နည္းနည္း ထပ္ရွင္းျပပါဘုရား။

အရွင္။ ။ ၾကည့္မွန္ဘက္ကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားၾကရေအာင္။ ၾကည့္မွန္က.. ျပဒါး ညီညီညာညာ မေပ်ာက္မက်ားရေအာင္ လိမ္းက်ံထားတဲ့မွန္၊ ျပဒါး မညီမညာ အေျပာက္ေျပာက္အက်ားက်ား ျဖစ္ေနတဲ့မွန္၊ ဖုန္အညစ္အေၾကးေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့မွန္၊ ဖုန္အညစ္အေၾကး အတန္အသင့္ရွိတဲ့မွန္၊ ဖုန္အညစ္အေၾကး ကင္းစင္ေျပာင္လဲ့ေနတဲ့မွန္ ရယ္လို႔ မကြာျခားနိုင္ဘူးလား။

ကိုထူး။ ။ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။

အရွင္။ ။ ေကာင္းၿပီ။ ၾကည့္တဲ့သူဘက္ကို စဥ္းစားရေအာင္။ ၾကည့္တဲ့သူက.. ေရမိုးခ်ိဳး ဝတ္ေကာင္းစားလွ ဝတ္ဆင္ၿပီးၾကည့္တဲ့သူ ၊ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္းကပ္ၿပီး နံငယ္ပိုင္းနဲ႕ၾကည့္တဲ့သူ၊ စြပ္က်ယ္ ဝတ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့သူ၊ ပုဆိုးၿပဲနဲ႔ၾကည့္တဲ့သူ စသျဖင့္ေကာ အမ်ားႀကီး မကြာျခားႏိုင္ေပ ဘူးလား။

ကိုထူး။ ။ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ ဟုတ္ၿပီ။ အလင္းေရာင္ အေနအထားကို စဥ္းစားရေအာင္။ မွန္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိေနတဲ့ အလင္းေရာင္ကလည္း… လံုေလာက္တဲ့ေန႔အလင္းေရာင္၊ မႈန္ဝါးဝါး အလင္းေရာင္၊ ေရနံဆီမီးခြက္အလင္းေရာင္၊ မာက်ဴရီမီးအလင္းေရာင္ စသျဖင့္ မ်ားစြာ မကြာျခားႏိုင္ေပဘူးလား။

ကိုထူး။ ။ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ ကိုင္း..၊ အဲဒါဆို အဲဒီသံုးမ်ိဳးကို ပတ္လည္တိုက္ၾကည့္လို႔ရၿပီ။ ပတ္လည္တိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ခုခ်င္းစီ အတိုးအေလွ်ာ့ အတက္အက်ကို လိုက္ၿပီး မွန္မွာ ေပၚလာတဲ့ပံုရိပ္ဟာ ရႈခ်င့္စဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ပံုရိပ္၊ အတန္အသင့္ရႈခ်င္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ပံုရိပ္၊ ဆိုးဝါးတဲ့ပံုရိပ္၊ မပီမျပင္ ပံုရိပ္ စသျဖင့္ မ်ားစြာ မ်ားစြာ မကြာျခားသြားႏိုင္ေပဘူးလား။

ကိုထူး။ ။ ကြာျခားသြားႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။

အရွင္။ ။ ေအးဗ်။ အျပစ္မွားခံ, အပူေဇာ္ခံေတြက မွန္နဲ႔တူတယ္။ ျပစ္မွားတဲ့, ပူေဇာ္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြက မွန္ၾကည့္တဲ့သူနဲ႔ တူတယ္။ အလင္းေရာင္ အလင္း, အမွိန္ေတြက သမၸတၱိတရား၊ ဝိပတၱိတရားေတြနဲ႔ တူတယ္။ မွန္မွာေပၚလာတဲ့ တင့္တယ္တဲ့, မတင့္တယ္တဲ့ ပံုရိပ္ေတြက အက်ိဳးေပးတရားနဲ႔ တူတယ္။ ဟပ္စပ္မိရဲ႕လား ကိုထူးရဲ႕။

ကိုထူး။ ။ နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္မိလာသလိုပါပဲဘုရား။

အရွင္။ ။ ေကာင္းၿပီ အဲဒါဆို နည္းနည္း ဟပ္စပ္ျပမယ္။ အခိုင္းေစခံ ပုဂၢိဳလ္က ကိေလသာ အညစ္အေၾကး လံုးဝမရွိေတာ့တဲ့ ရဟႏၱာေထရီမႀကီးဗ်၊ ျပဒါးသုတ္ထားတာ ညီညာၿပီး ဖုန္အညစ္အေၾကး လံုးဝကင္းစင္ေနတဲ့ မွန္နဲ႔တူတယ္။ ခိုင္းတဲ့သူရဲ႕ စိတ္ေစတနာက အမွတ္မဲ့ဆိုေပမဲ့ ‘ငါက ဒီအိမ္က သူေဌးသၼီးပဲ၊ ငါ သူ႔ကို ခိုင္းႏိုင္တယ္’ ဆိုတဲ့ မာနကေလးေတြပါေနတယ္။ မာနေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႔ မွန္သြားၾကည့္သူနဲ႔တူတယ္။ ကၽြန္အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြမွာ သြားသြားျဖစ္တာက သမၸတၱိ, ဝိပတၱိတရားေတြျဖစ္တယ္။ အလင္းေရာင္ အလင္းအမွိန္နဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခိုင္းလို႔ရတဲ့ အရြယ္ကေလးေရာက္လာတာနဲ႔ အခိုင္းအေစခံ ကၽြန္အမႈလုပ္ျဖစ္ရေတာ့တာက မွန္မွာ ပံုရိပ္ေပၚလာတာနဲ႔တူတယ္။

ကိုထူး။ ။ နည္းနည္းေတာ့ ရွင္းလာပါၿပီဘုရား။ ဆိုလိုတာက တပည့္ေတာ္တို႔လို ကိေလသာ ဖုန္အညစ္အေၾကး ေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့သူကို ခိုင္းေစခဲ့မိရင္ အဲသလို ကၽြန္ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ထိ အက်ိဳးေပးခ်င္မွ ေပးမယ္၊ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္မ်ားကို ခိုင္းေစခဲ့မိရင္ ကၽြန္ဘဝ ငါးရာျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ထိ အက်ိဳးေပးခ်င္မွ ေပးေပလိမ့္မယ္။ တစ္ခါ.. ‘ငါက သူေဌးသမီးပဲ၊ ငါခိုင္းတာ လုပ္ေပးရမွာပဲ’ ဆိုတဲ့ မာနမ်ိဳးကေလး မပါပဲနဲ႔၊ တကယ္ကို မိမိဘာသာ လွမ္းမယူႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး၊ ဥပမာ.. နာမက်န္းျဖစ္ေနလို႔, မထူမထႏိုင္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းခံတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ခိုင္းခဲ့မိရင္ ဘဝငါးရာအထိ အက်ိဳးေပးခ်င္မွ ေပးလိမ့္မယ္။ လူ႔ဘဝမွာ လာျဖစ္တာက ဘဝသမၸတၱိ လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္၊ ကၽြန္အမ်ိဳးအႏြယ္မွာ သြားျဖစ္ရတာက ဘဝသမၸတၱိေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ဖို႔ခက္တယ္။ ခါးကုန္းေနတာႀကီးက ဥပဓိဝိပတၱိလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အရြယ္ကေလးရလာတာနဲ႔ ကၽြန္အျဖစ္ အခိုင္းအေစခံရေတာ့တာက ရႈခ်င္ဖြယ္မေကာင္းတဲ့ ပံုရိပ္ႀကီး ျပတ္ျပတ္သားသား ထင္ထင္ျမင္ျမင္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ ဟာ.. ဟုတ္လွခ်ည္လား ကိုထူးရ။ အပံုႀကီးတိုးတက္လာၿပီဗ်။ အဲသလို ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးပံုကို ပိုက္စိတ္တိုက္ စဥ္းစားလာႏိုင္ရင္ ေလာကမွာ အက်ိဳးေပး အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခန္႔မွန္းလာႏိုင္ လိမ့္မယ္။ အဲသလို ခန္႔မွန္းလာႏိုင္ၿပီး၊ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးကို ယံုၾကည္သထက္ယံုၾကည္လာတာ၊ လက္ခံသထက္ လက္ခံလာႏိုင္တာကို ကမၼသကတာသမၼာဒိ႒ိဉာဏ္လို႔ ေခၚတာပဲဗ်။ အဲဒီဉာဏ္မ်ိဳးကိန္းဝပ္လာရင္ မေတာ္မတရား လုပ္ဖို႔လည္း ေၾကာက္လာလိမ့္မယ္ဗ် ၊ ေကာင္းတာမြန္တာလုပ္ဖို႔လဲ ရဲလာလိမ့္မယ္ဗ်။ အဲဒါက ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးကို သမန္ကာလွ်ံကာ နားလည္ထားတဲ့ အဆင့္ကို ေက်ာ္သြားတဲ့သူေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိလာတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲဗ်။

ကိုထူး။ ။ တင္ပါ့။ ဒီေန႔ အရွင္ဘုရားနဲ႔ ေဆြးေႏြးခြင့္ရတာ အင္မတန္ေက်းဇူးမ်ားလွ ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တစ္ခု ေမးခ်င္ေသးတာက.. ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ ဆိုသလို ဂုဏ္ေက်းဇူးႀကီးသူေတြအေပၚမွာ မေတာ္တဆ အဲသလို ျပစ္မွားမိခဲ့တာမ်ိဳးရွိခဲ့ရင္ အဲဒီအျပစ္ေတြကို ေခ်ဖ်က္လို႔ ရႏိုင္- မရႏိုင္၊ ရနိုင္ရင္ ေခ်ဖ်က္လို႔ ရနိုင္တဲ့ နည္းလမ္းက ဘယ္လို ဆိုတာေတြကို သိခ်င္ပါေသးတယ္ဘုရား။

အရွင္။ ။ ေမးတတ္ပါေပတယ္ ကိုထူးေရ။ ပဥၥာနႏၱရိယကံႀကီးငါးပါးနဲ႔၊ ထိုကံႀကီးငါးပါးနဲ႔ အလား တူတဲ့ ကံႀကီးေတြကလြဲရင္ ေခ်ဖ်က္လို႔ ရနိုင္ေကာင္းပါတယ္ ကိုထူးရဲ႕။ အေကာင္းဆံုး ေခ်ဖ်က္တဲ့ နည္းလမ္းက ေတာင္းပန္ျခင္း နည္းလမ္းပါပဲ။ အဲဒီနည္းလမ္း အေၾကာင္းကို ဦးဇင္းတို႔ ဓမၼပဒ ပါဠိေတာ္- အ႒ကထာမ်ားမွာလာတဲ့ ေသာေရယ်ဝတၱဳကို ေထာက္ဆၿပီး သိႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္လိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ျပစ္မွားမိတတ္တယ္၊ ဘယ္လိုအေနအထားမွာ ေတာင္းပန္ တတ္ၾကတယ္ ဆိုတာေတြကိုလည္း ဦးဇင္းတို႕ မက္သတ္ (Method) ထုတ္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။

ကိုထူး။ ။ တင္ပါ့၊ သိလိုလွပါတယ္ဘုရား။ ေဟာ.. ေျပာရင္းဆိုရင္း ေက်ာင္းဒကာႀကီးေတြ ေရာက္လာၾကပါၿပီဘုရား။ အရွင္ဘုရားလည္း ဒကာႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္။ နက္ျဖန္မွ တပည့္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ ဘုရား။

အရွင္။ ။ ေကာင္းပါၿပီ ကိုထူးေရ။ နက္ျဖန္မွ ဆက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။

ကိုထူး။ ။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစဘုရား။ အရွင္ဘုရားလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစဘုရား။

ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)